Мастоўскія ратавальнікі Іван і Міхаіл Марчыкі ўзнагароджаны нагрудным знакам "За заслугі"

За вялікі асабісты ўклад у развіццё руху рэспубліканскага дзяржаўна-грамадскага аб’яднання “Беларускае таварыства ратавання на водах”, актыўны ўдзел у забеспячэнні бяспекі людзей на водах нагрудным знакам "За заслугі" ўзнагароджаны супрацоўнікі Мастоўскай выратавальнай станцыі, браты Іван і Міхаіл Марчыкі. Узнагароду ўручыў старшыня рэспубліканскай рады рэспубліканскага дзяржаўна-грамадскага аб’яднання “Беларускае таварыства ратавання на водах” Анвар Ігамбердыеў.

- Мы выраслі на Нёмане, з дзяцінства купаліся тут, праводзілі вольны час і непрыкметна палюбілі гэту раку, - распавядае Міхаіл Мар'янавіч. - Побач на стадыёне гулялі ў футбол, удзельнічалі нават у рэспубліканскіх спаборніцтвах. Так што раслі фізічна моцнымі хлопцамі.

Міхаіл і Іван - блізняты. Разумеюць яны адзін аднаго з паўслова. У школе сядзелі  за адной партай, разам служылі ў адной вайсковай часці. І пасля войска хацелася знайсці такую працу, каб працаваць побач. У абодвух паўстала жаданне прыйсці на Мастоўскую выратавальную станцыю. І вось 4 чэрвеня будзе 40 гадоў, як яны працуюць тут.

Матарыстамі яны папрацавалі ўсяго паўгода. Начальнік станцыі Барыс Лебедзеў парэкамендаваў гэтым моцным маладым, не тым, хто баіцца цяжкасцяў, хлопцам набыць прафесію вадалаза. Ратавальнікаў гэтай спецыяльнасці рыхтавалі ў Гомелі. Яны паехалі на вучобу. Вучыліся вельмі старанна. Бо ў прафесіі вадалаза няма дробязяў, адна невялікая памылка можа прывесці да бяды.

Па вяртанні ў Масты яны працавалі і пастаянна ўдасканальвалі сваё майстэрства. Неўзабаве пачалі ўдзельнічаць у выратавальным мнагабор'і, дзе дасягнулі вялікіх поспехаў. Браты Марчыкі сталі чэмпіёнамі Гродзенскай вобласці і прызёрамі рэспублікі.

Даводзілася і ратаваць людзей, і працаваць пад вадой.

- Ратавальнікі звычайна працуюць ўдваіх, - распавядае Міхаіл Марчык. - Адзін знаходзіцца ў вадзе, другі на сігнальным канцы наверсе, у лодцы або іншым плаўсродку. Менавіта ён нясе адказнасць за жыццё таго, хто пад вадой. Вадалазы ўвесь час абменьваюцца адмысловымі сігналамі. На глыбіні два метра бачнасць ўсяго 30 сантыметраў перад маскай. І гэта ў лепшым выпадку. Часам і поўная цемра. Працаваць неверагодна цяжка. Але і пад вадой адчуваеш упэўненасць, калі ведаеш, што брат ніколі не дапусціць хібы, заўсёды дапаможа ў цяжкай сітуацыі. Ён наверсе разумее кожны твой рух, кожны крок. І было па рознаму ён быў у вадзе, а я наверсе.

Яны і на працы, і ў спаборніцтвах дамагаліся выдатных вынікаў, таму што разумелі адзін аднаго без слоў. Шмат трэніраваліся, даводзячы свае дзеянні ў экстрэмальнай сітуацыі да аўтаматызму.

Неўзабаве Міхаіл і Іван дасягнулі 500-гадзіннага знаходжання пад вадой, за  што быў ім прысвоены другі клас.

Ішлі гады, Марчыкі цэлы год працавалі вадалазамі, і ў іх назапасілася тысяча гадзін знаходжання пад вадой. А гэта ўжо вышэйшае дасягненне сярод ратавальнікаў рэспублікі. Братам быў прысвоены першы клас.

І сёння першакласнымі спецыялістамі з'яўляюцца браты. Толькі вось колькасць гадзін пад вадой ўзрасла да 3000 тысяч у кожнага. Неверагодна, але факт. Нават на ўзроўні рэспублікі такіх дасягненняў адзінкі. За гэта і нагрудны знак «За заслугі».

Але ў Міхаіла і Івана Марчык не толькі вялікія дасягненні ў вадалазным справе. За амаль што чатыры дзесяцігоддзі службы на Нёмане на іх рахунку разам з іншымі супрацоўнікамі станцыі не адна выратаваная чалавечае жыццё.

- Калі ў экстрэмальнай сітуацыі мы з'явіліся своечасова, выразна зрэагавалі і выратавалі чалавека, тады асабліва востра ўсведамляеш і разумееш значнасць і важнасць сваёй прафесіі, - кажа Міхаіл Марчык.

Па матэрыялах сайта газеты "Зара над Нёманам»